υπερηθική

η, Ν

(φιλοσ.) η εκτέλεση τού καλού κατά απόλυτο, υπερβολικό τρόπο, με άμεση συνέπεια την εκμηδένιση τής ατομικής ζωής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπερ-* + ηθική].